Idaho

Heerlijk wakker geworden vanmorgen voor dag en dauw. Alle andere kampeerders sliepen nog in hun tent en camper op het kampeerterrein naast Jacks' Saloon. Het rustgevende kabbelende geluid van de bergbeek achter mijn tentje werd niet verstoord door menselijk gerucht. In alle beheerste rust pakte ik mijn spullen in en nam mijn ontbijt met een papje havermout en rozijnen, een stukje chocolade en een paar happen travelmix uit de losse hand bestaande uit noten en M[e-38]M's, genietend van dit moment in deze bosrijke frisse omgeving. Ik hoopte op het gezelschap van enkele reetjes op het vlakke terrein aan het beekje, maar helaas, ik moest wachten op een later moment vandaag om enkelen te bespeuren. Overigens mag ik niet daarover klagen want bijna dagelijks ,vanaf het begin t/m nu, heb ik verschillende keren per dag roodwild kunnen zien in de vrije natuur.

Na een paar keren over en weer proberen is het me gelukt Erna te bellen. We haddn de afspraak gemaakt dat we elkaar op zondag na de lunch zouden spreken. Door het tijdsverschil van inmiddels 8 uren is het voor miij een vroege gewoonte geworden om de zondag op deze manier te beginnen. Heel fijn is hhet om de stem van je lieve vrouw zo ver weg te horen en met elkaar lieve woorden uit te wisselen. We beseffen beide dat het niet lang meer zal duren vooraleer we elkaar weer zullen zien in Nederland en spreken elkaar voor de time-being goede moed in. In een klein uurtje zal ik de volgende staatsgrens overschrijden en Idaho binnenrijden. Tevens passeer ik dan de volgende en laatste tijdszone, de Pacific time-zone, en ga ik over de Continental Divide, de grote waterscheiding in Noord-Amerika waardoor vanaf nu al het water van de rivieren naar de Stille Oceaan loopt. Ik heb dan het gevoel nog verder van huis te zijn, maar het houdt de belofte in dat ik het einde van deze reis tegemoet rij en weldra thuis tevreden mag terugkijken op deze tocht.e

De klim naar de top van de Lolo Pass was vanuit het Oosten niet zo erg. In de koele ochtend was het uurtje bergop fietsen tegen een e\stijging van ongeveer 5 % zo gereden en er stond een verrukkelijke lange afdaling van meer dan honderd kilometer voor me klaar, die me van 1584 m hoogte zou brengen tot 457 m aan het einde van de dag. Aanvankelijk ging het snel via een bochtige, bijna verkeersvrije weg op enkele houttransporten na , naar beneden langs de Lochsa rivier. In de Indiaanse taal betekent Lochsa ruw water. Op het internet zijn mooie filmpjes te vinden van de rafters die het woeste karakter van de Lochsa rivier willen bedwingen. Oorspronkelijk leefden hier de Nez Perce indianen. De eerste blanke nederzettingen werden pas in 1860 door Mormonen gebouwd. Daarna verrezen nederzettingen rondom goudmijnen. In 1863 werd Idaho territorium gevormd ( incl. Montana en Wyoming) en in 1864 splitste Idaho zich af. Tegenwoordig wordt de bevolking van Idaho sterk verdeeld langs geografische en culturele lijnen, onder meer veroorzaakt door het feit dat langs het centrale deel van Idaho uit dun bevolkte bossen en bergen bestaat. De bevolking in het Noorden is voornamelijk op Spokane in Washington State gericht, terwijl het Mormoonse zuiden op Utah is gericht.

De route langs de Lochsa River Scenic Byway is zeer mooi. Hij loopt door dicht bos voor bijna de hele lengte , zorgt voor veel schaduw op deze zonnige dag en biedt geregeld uitzicht op torenhoge bergen. Als je denkt ingepakt te worden door de dichte bossen en een ongenoegen ontstaat uitgesloten te worden van mooie doorkijkjes is het de kunst om je te laten meenemen door het immer bruisende geruis van de wilde Lochsa en het zicht op de bergtoppen na elke bocht in deze afgelegen streek en aan het ongerepte je vreugde te ontlenen. De Lochsa ligt in een vrij smal dal met smalle zijdalen, dicht tegen de grote heuvels en bergen vande Bitterrot Range aan. Later is het landschap meer gemengd met open grasvelden en bos waar doorheen de Midldle Fork Clearwater rivier loppt die in Lowell gevormd wordt door de samenloop van de Selway rivier en de Lochsa rivier. Er liggen maar weinig dorpjes in deze streek tussen Lolo in Montana en Kooskia in Idaho.De staat is rijk aan natuurschoon. Niet minder dan 33 % van de landoppervlakte wordt in bescherming genomen en beheerd door de USFS (United States Forest Service). Buiten de bergen om blijkt Idaho een belangrijk landbouwgebied te zijn en ongeveer een derde van de Amerikaanse aardappeloogst komt op conto van deze staat die met de bijnaam "Potato State" wordt genoemd. Ondertussen is er ook een moderne hoogtechnologische industrie en dienstensector ontstaan rondom de grote steden. Idaho is een van de conservatiefste staten van het land en stemt in de presidentsverkiezingen steevast op de Republikeinse kandidaat.

Net ten noorden van Lowell bereik ik in de vroege avond een kampeerplaats aan de oever van de rivier aan de rand van de weg, waar enkele tenten en camper verscholen tussen de bomen staan. Het is een primitieve kampeerlokatie wat wil zeggen dat er geen telefonisch bereik is , geen douchegelegenheid ( wel in de rivier natuurlijk), maar wel een toilet en een voor beren afgeschermde afvaldepot. Meer heb je niet nodig. Het is prachtig om te kamperen tussen de ceders en de kamperfoeliestruiken. Ik kom in contact met een groep van 6 Amerikaanse fietsers, allemaal 60-plussers op Mike na die reeds 72 jaar is, maar fit genoeg om in zijn tempo de TransAmTrail te berijden vanaf Yorktown in Virginia tot Astoria in Oregon. De groep heeft zich onderweg gevormd door toevallige ontmoetingen, zoals met mij nu op deze kampeerplek. Misschien ga ik ze vaker tegenkomen op de rest van het traject naar de Stille Oceaan. Er gaat een leuke nieuwsgierigheid vanuit.

Als ik de volgende morgen ontwaak is de hele groep al vertrokken naar Grangeville, waar ik ook hoop te landen vandaag. Op de kaart heb ik al gezien dat er aan het einde van de dag een flinke beklimming uit het dal van de Salmon rivier te wachten staat, steevast 10-13 % en een enkel stuk steiler wat prachtige vergezichten oplevert over de vallei van de Salmon rivier. Al slingerend over de weg en rukkend aan het stuur vind ik mijn weg naar boven in de hoop dat daar de weg een beetje afvlakt, maar na elke satanische bocht ( een term van een medefietser) gaat de klim verder.Sommige mensen zijn hier al flauw gevallen door een verkeerde ademtechniek. Het is ook verrekte lastig om in de zon tegen een dergelijke helling omhoog je adem rustig te houden terwijl je hart in je borst in een hoog ritme aan het bonken is, maar toch helpt het om je te focussen op een regelmatige ademhaling en je trapfrekwentie op je ademritme aan te passen. Er is echter weinig gelegenheid om naar het landschap om je heen te kijken of om een foto te maken. Als je afstapt kom je moeilijk weer op gang en kraakt je derailleur als een gemartelde ratelmachine als je niet in de juiste versnellingsstand bent teruggeschakeld. Enfin, toen de weg afvlakte naar 5 % werd dat ervaren alsof ik op een vlak stuk vloog.

Na een verkenning van de hoofdstraat van Grangeville stopte ik bij een koffiezaak, "La Crema" genaamd. Het klonk als muziek in de oren en ik was blij verrast een heel gezellig zaakje met allerlei zelf gemaakte koffievariaties, dito ijsjes, smoothies en gebakjes en een launchruimte met ruime kuipzetels rondom gestileerde tafeltjes aan te treffen.Hier zou ik nog wat kunnen schrijven voor een verslag dacht ik nog, maar de sluitingstijd was reeds in zicht. De groep van 6 man heb ik de hele dag niet meer gezien besefte ik toen ik anderhalve kilometer buiten de stad mijn tent opzette op de goed verzorgde RV-camping op een gazonnetje voor de receptie.

Ik fietste die dag grotendeels door het Nez Perce Indian Reservation, een grondgebied waarvan deze federaal erkende indianenstam voor 12% eigenaar was. Sommige Nez Perce leasen hun land aan landbouwers en houthakkers.De visvangst is vanouds de basis van hun cultuur en deze culturele kracht proberen ze economisch uit te buiten door zalmkwekerijen op te zetten zoals bij vb. de Kooskia National Fish Hatchery. Gelukkig herleeft de visstand geleidelijk weer nadat deze dramatisch was gekelderd door de dammen die in de rivieren werden geplaatst en daardoor de paaigronden voor de zalm en de forel onbereikbaar bleven. Naast de viskweek leefden de Nez Perce eerder van de jacht en het verzamelen van wilde bessen,wortels en de camassiabollen of prairilelie in de Camasprairie net ten zuiden van Grangeville. Een historisch merkteken herinnert de bezoeker er aan dat dit boomloze landschap ooit overvloedig vol heeft gestaan van deze bolle die de prairie paars of diep blauw kleurde. Nadat de indianen het bevel kregen van de Amerikaanse overheid om hun huizen te verlaten om overgeplaatste te worden in een reservaat is de hoeveelheid land van de Nez Perce families met 70 % geslonken. Ieder hoofd van de familie kreeg 65 hectare land om te bewerken. Men dacht de Nez Perce te kunnen assimileren aan de Amerikaanse cultuur in de hoop dat ze sedentaire landbouwbedrijvigheid zouden ontwikkelen en zich zullen laten christianiseren.Het resultaat is dat het overgrote deel van het land veranderd is in graanvelden of weidelandschap. Een en ander leidde tot verzet van de plaatselijke bevolking. Het geweld wat volgde in dit gebied van de Salmon rivier en White Bird zou de vlucht van de Nez Perce uitlokken in 1877 waarover eerder geschreven is in het verslag over Montana.

Na Grangeville was het plan om verder te trekken in de vallei van de Salmon rivier, na het bestijgen van de White Bird Hill bergpas. De route ging eerst nog vlak over een weg door de Camasprairie die fel goudgeel schitterde in de warme zon. Ik verkoos daarna de oude weg te nemen naar White Bird over een bochtrijke weg vol serpentines met prachtige panorama's. Vanaf de top was in de diepte de vlakte te zien waarop de Nez Perce in een belangrijke veldslag het Amerikaanse leger een gevoelige nederlaag hebben bezorgd waarna ze zijn gevlucht naar beter oorden in de hoop Canada te bereiken waar ze vredig zouden kunnen overleven. De beklimming van de White Bird Hill was redelijk gemakkelijk in vergelijking met de Lamb Grade Road naar Grangeville waar ik de dag hiervoor geploeterd heb om boven te komen. De afdaling was sensationeel met de vele haarspeldbochten op een parcours zonder afrastering en tamelijk steil., de uitzichten een lust voor het oog. Het autoverkeer nam gelukkig de nieuwe aangelegde weg die mogelijk nog steiler ,maar recht toe recht aan naar de vallei afzakte. Het was heet vandaag en ik liet het me welgevallen om wat verkoelende drank te kopen in het dorpje White Bird waar de tijd is stil blijven staan en wat versterking te nuttigen in het plaatselijke hamburgerrestaurantje. De vallei van de Salmon river richting Riggins werd geleidelijk aan steeds smaller en de hoogtemeters steeds een beetje hoger, de heuvels boomloos dor en verweerd en duidelijk present, een heel eigen specifiek landschap vormend. De streek en dan vooral Riggins staat bekend om zijn wildwater rafting en de vele wandelroutes in de wildernis . Ik ontmoet vele trucks met aanhangwagentjes beladen met kayaks. Riggins is een gezellig, ingesloten in de canyon van de Salmon rivier, de steile heuvels dreigend neerkijkend op het dorpje met inkoopmogelijkheden ,motels en restaurantjes. 's Avonds bereik in Pollock , dorstig en vermoeid, de RV camping die ook een grasveldje vrijwaart voor tentliefhebbers. Hier ontmoet ik weer de groep van zes en worden de contacten wat verdiept en amicaler.

De dagen,vooral de middagen, blijven op rij onafgebroken heet en dus grijp ik elke gelegenheid aan om rustpauzes te nemen bij kraampjes aan de kant van de weg waar ze koffie of smoothies verkopen en neem ik in New Meadows opnieuw wat koffie met een heerlijke zelfgemaakte pie. Van de plaatselijke uitbaatster krijg ik het advies om niet de Weiser River Trail te kiezen voor het verdere verloop van de tocht terwijl ik dat net wel van plan was. De trail is namelijk een oud vereffend spoorlijntje langs de Weiserrivier omgevormd in een gravelpad waarop fietsers en wandelaars naar Cambridge kunnen reizen voor dagtochten e.d. Maar volgens mijn raadgeefster zou ik de banden alleen maar stukrijden omdat de gravel bestaat uit grote brokken met scherpe uitsteeksels wat het traject ook te hobbelig maakt om te fietsen. Zo wordt je dus wijzer van de plaatselijke bevolking, handig om af en toe contact te maken. Ze staan ook zeer open voor een praatje en zijn benieuwd waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. De route langs de hoofdweg was gelukkig ook niet druk en omdat de Weiser River Trail vaak parallel loopt aan de verkeersweg kreeg ik toch min of meer dezelfde uitzichtpunten mee. Na een noodzakelijke stop in Council door de hitte in een steeds droger en minder spectaculair landschap nam ik nog een ijsje om af te zakken naar Cambridge waar ik kon overnachten in mijn tent op het grasveld bij de watertoren in het stadsparkje van Cambridge. Cambridge was groot genoeg om nog wat boodschappen te doen.

's Morgens zag ik de leden van het groepje van zes vanaf mijn kampeerplekje een voor een passeren op weg naar de volgende etappeplaats terwijl ik rustig mijn ontbijtje nam en mijn tent inpakte. Ik nam me voor rustig aan te doen want er stond weer een heuvelrug op het programma, een bergpasje van 1250 m hoogte. Vergeleken met de vorige dagen valt in dit gebied op hoe droog, dor en warm het is om hier doorheen te trekken. Geflankeerd door de imposante kale bergen, geblakerd door de zon , klimt het langzaam omhoog totdat er een panoramisch uitzicht verschijnt van de lager gelegen Brownlee Dam op de Snake rivier t.h.v. de grens met Oregon. We, want inmiddels heb ik Wade, een van de fietsers uit de groep van zes , ingehaald en samen dalen we af naar Oxbow, gelegen in de Hells' Canyon waar Wade zich voegt bij de andere groepsleden op de camping. De Hell's Canyon is 16 km breed en Noord Amerika's diepste kloof waarin de Snake River soms kolkend doorheen stroomt. Hij is 2412 m diep,dieper dan de Grand Canyon in Arizona en biedt prachtige rotsformaties en fantastische uitzichten. Omdat ik dagelijks een honderdtal kilometer moet rijden om aan het einde van de TransAm Trail op tijd mijn trein te halen vanuit Seattle besluit ik door te fietsen via de Hell's Canyon Scenic Byway naar Richland in Oregon, waar ik redelijk goedkoop een overnachting heb geboekt in een motel en genoot van een heerlijke warme douche.