Wyoming

Na Walden in Colorado gaat de reis verder door in Wyoming,een zeer dunbevolkte staat.De

eerste paar honderd kilometer had naar mijn gevoel niet meer te bieden dan wat ik in Oost Colorado heb gezien,een geleidelijke overgang van prairievlakten naar halfwoestijnachtige met sagebrush begroeide glooiende landschappen,veel van hetzelfde,eindeloos lang,steeds droger,geen voorzieningen.De ochtend vulde zich hoofdzakelijk met het speuren naar wild en af en toe springt je hart op van vreugde als je weer eens een antiloop in het veld ziet lopen.Niet te geloven dat het hier haast zwart heeft gezien van de kuddes bisons die hier graasden.Onvoorstelbaar en ongelooflijk schandalig eigenlijk dat de blanke mensen de Indiaanse leefwijze totaal vernietigd hebben door al die miljoenen dieren massaal in slechts enkele jaren te decimeren voor trofeeën of slechts voor de sport ,waar de Indianen de soort in stand hield door alleen dat van de dieren te gebuiken ter onderhoud van hun tenten,voedsel of kledij.Zo erger ik me ook over het gebruik van de hoorn van de neushoorn om er kolven van te maken voor de versiering van de dolken in Jemen als statussymbool of het gebruik van hoornstof om je potentie te verhogen zoals men in China pleegt te geloven of door het schieten van olifanten door rijke Amerikanen en een Europese vorst op safari ter vermeerdering van eigen glorie.Na de slacht van de bisons gingen de eerste kolonisten zelf ook grote kudden grazend vee houden in de valleien.Af en toe zie je nog onderweg de ingangspoorten die naar de enkele ranches leiden die in dit gebied zijn opgetrokken.

Al fietsend door het zuidelijke deel van Wyoming,in Carbon County krijg je oog voor deze details in de omgeving of je verveelt je stierlijk door de schijnbare eentonigheid.

Het is 4 juli als ik van Walden naar Saratoga ga.Aan het verkeer is het duidelijk te merken dat de vakantietijd voor de Amerikanen is begonnen.Meer dan anders rijden er ontzettend grote campers en caravans langs,vaak nog met een aanhanger met motorfietsen of hun auto hangend aan een dissel.Meer dan in Europa rijden er ook autobussen met ingebouwde en uitschuifbare compartimenten rond waarin hun hele hebben en houden tot grote kamerplanten en volledige keukens meegenomen wordt.Nou ja, dan zie je eigenlijk ook alleen maar de grote Highways.Zouden ze allemaal naar Yellowstone gaan,net als ik?Ik moet er meer moeite voor doen voor ik er ben,nl de Togwotee Pass over,de 2 e hoogste op mijn tocht,hopelijk met de wind mee.Wat dat betreft valt het me niet tegen in Wyoming,het kan hier hard waaien aan de Oostkant van de Rockies over de hoogvlakten( zie ook Kansas).Naast ranches met veeteelt werd er in de streek op steenkool ,goud en koper gedelfd i.Al rijdend door Carbon County - de naam verraadt al de mijnbouw van o.a steenkool- bereik ik tegen de middag de 1e plaats in Wyoming.Als ik Encampment binnenrijdt staat een man uitgedost in de kleuren van de Amerikaanse vlag uitnodigend met borden te wapperen om deel te nemen aan de BBQ van het dorp en gratis drank en hot dog te nuttigen.Gezien het tijdstip was dat voor mij zeer welkom en bewoog ik me tussen de Amerikanen om met hun feestje,Independents' Day ,mee te doen.Encampment was oorspronkelijk een afspraakplaats voor trappers die in de bergen van Wyoming op jacht waren op bevers om bont te verhandelen in deze plaats.Het stadje ontwikkelde niet echt omwille van de inzakkende markt voor bont totdat iemand kopererts ontdekte in de omgeving.Een spoorlijn werd gebouwd om het erts te vervoeren vanaf de bergen naar de ovens in de plaats en al gauw groeide Encampment uit tot een bevolking van 2000 in aantal.Toen in het begin van de 20e eeuw de vraag naar koper afnam daalde ook al rap de populatie zodat er nu nog 450 mensen leven waarvan ik dus een grote groep heb gezien op het feestterrein.Na deze welkome afwisseling was de rit naar Saratoga niet lang meer en in de 2e helft van de middag was ik te gast in het Agape House van de Episcopaalse Kerk.Samen met een vader en zoon uit Washington State bereidden we de maaltijd,wandelden we door dit pittoreske dorp,ik denk ook weer een mijnwerkersplaats uit vervlogen dagen,en keken we naar het groots opgezette vuurwerk.In de loop van de dag toerden heel opvallend met veel lawaai en gemene slogans Trumpaanhangers in hun pick- up met Amerikaans vlagvertoon door de stad.Ik gun de Amerikanen de viering van hun onafhankelijkheid van Engeland en de inrichting van hun constitutie die tot voorbeeld strekt,maar vrees voor de inrichting van hun maatschappij en toepassing van deze grondwet in de handen van deze aanhangers.Uitgerust en na een goed ontbijt hoop ik de volgende dag in Rawlins te landen waar ik verwacht had gemakkelijk slaapgelegenheid te vinden wat nogal tegenviel.ik kwam terecht op een kampeerplaats bedoeld voor campers,die nog enkele plekken vrij hielden voor tentliefhebbers.Op een hobbelige nogal stoffige ondergrond legde ik mijn grondzeil.Er was deze keer geen keukentje voor handen maar ik was wel tevreden over de douchegelegenheid.Alleen de prijs voor het aanbieden van deze lokatie was te duur in verhouding tot wat ze te bieden hadden voor kampeerders zoals ik.Op weg naar Jeffrey City,als tussenplaats voor een bezoek aan Lander,zag ik letterlijk alweer een bui hangen boven de prairie in Muddy Gap,een plaats waar een kleine convenience store op het terrein van een benzinestation staat en that' s it.Geleerd van de felle onweersbuien in Colorado hield ik mijn vaart (?) in in de hoop deze keer de bui te vermijden.Onverrichterzake moest ik terug afdalen naar Muddy Gap om te schuilen.De buien kunnen hier heel snel tot ontwikkeling komen en zijn in de zomertijd doorgaans fel van aard.' s Avonds kon ik terecht in een alleenstaand kerkje van Jeffrey City in the middle of nowhere.Op de weg naar Lander is het een bekende pleisterplaats voor de lange afstandsfietsers.Omdat er haast geen andere alternatieven zijn tussen Rawlins en Lander zoekt deze groep hier een onderdak voor de nacht.De muren van de gemeenschappelijke ontmoetingsruimte van de kerk zijn volgetekend met de namen van de fietsers vanaf het begin van de TransAmTrail in 1976 t/ m vandaag.Grappig om namen te zien van mensen die je al fietsend eerder bent tegengekomen in de tegenovergestelde richting.Op zijn hoogtepunt telde Jeffrey City meer dan 6000 mensen na de ontdekking van uranium.De exploitatie daarvan duurde echter weer enkele jaren en in nog geen generatie daalde de bevolking tot 58 in aantal.Net nog geen spookstad,qua voorzieningen echter wel,behalve dan dat wonderlijke kerkje dat zijn deuren openzet voor de trailfietsers.

Voor Jeffrey City zag ik in de verte een reeks heuvels opdoemen boven de hoogvlakte.Het landschap werd spannender na Carbon County.Het bekken van Wyoming bestaat uit meerdere brede depressies ,doorsneden met heuvelreeksen en afgetopte bijna horizontale bergtoppen,buttes genoemd,aan de ene kant en hoge alpineachtige bergketens aan de andere kant.De top van de Butte geeft aan hoe hoog het niveau van het land was voor de erosie begon.Wind en water hebben de zachte grond weggespoeld en wat erover bleef is de harde onderlaag van graniet,kegelvormige heuvels met afgeplatte top en steile cuesta' s.Wyoming begon mij steeds meer te verrassen.Erg onder de indruk was ik van het panorama t.h.v.Beaver Rim tijdens een fantastische afdaling naar Lander.

Split Rock bij Jeffrey City vormde zodanig een herkenningspunt in het landschap dat hij gebruikt werd in een tijd zonder geplaveide wegen en wegwijzers door de Indianen,trappers,pioniers en immigranten op hun tocht naar het westen over de Oregon Trail,Santa Fe Trail,Mormon Trail,Pony Ttrail enz.De TransAm Trail volgt voornamelijk het spoor van de Oregon Trail.Onwillekeurig moest ik denken aan de enorme inspanningen en gedrevenheid van de eerste Europeanen die hun karrewielen voortduwden met hun hele hebben en houden door de zanderige en modderige gebieden,vele gevaren trotserend,zonder al te veel hulpmiddelen,niet wetend waar ze naar toe gingen.Denkend aan mijn fietstocht verbleekt mijn prestatie in vergelijking met die van deze moedige pioniers.Heldhaftig noem ik het.

' s Anderendaags overlapte de TransAmTrail de Washakietrail,genoemd naar de chief van de

Shoshonen.Hij was lange tijd een bondgenoot van de blanken en zocht naar vrede tussen de 2 rassen.Toen in 1863 de Crows ,Cheyennen en de Sioux besloten om de blanke kolonisten te verjagen die hun land hadden toegeëigend riepen zij de hulp in van Washakie die hier niet aan mee wilde werken en de zijde van de blanken koos.Uit ergernis werd het kamp van Washakie aangevallen door deze stammen ,waarbij de zoon van Washakie omkwam.Desondanks bleef Washakie een trouwe bondgenoot van de blanken.In 1868 wees de regering aan de Shoshonen het Wind River Reservaat toe waar ze veilig zouden kunnen leven. Jaren later echter vond men het nodig om ook aan de Arapahoes ,een vijandige stam voor de Shoshonen hetzelfde gebied toe te wijzen.

Grootmoedig gaf de Chief de Arapahoes toelating 1 winter in het reservaat te blijven waar ze nooit meer zijn weggegaan.

De natuur in het Wind River Reservation is prachtig om te zien,woest en ongerept met een wildwaterstroom waarvan het beheer,m.n visvangst en mogelijk ook rafting in de handen van de hier levende indianenstammen valt.

Of ook de grote casino die hier staat onder Indiaans beheer valt waag ik te betwijfelen maar de vergunning is geleverd.Ik ben daar even binnen gegaan om te kijken.Mensen ,je weet niet wat je ziet.Honderden gokapparaten staan daar te schitteren in flitsend veelkleurig licht.Te zien aan de bezetting van de parkeergelegenheid wordt het nog druk bezocht ook.Je kunt er overnachten in het hotel ter plekke.Ik mag aannemen dat een substantieel deel van de omzet via belastingen terugvloeit naar de beheerders van het reservaat en er sociale en infrastructurele projecten ten behoeve van de ingezetenen mee worden gefinancierd.De behuizing van de stad Fort Washakie zag er maar pover uit.

Wyoming begon mij steeds meer te verrassen.Erg onder de indruk was ik van het landschap ter hoogte van de Beaver Rim met een fantastische afdaling naar Lander waar ik in de achtertuin van een motel een voor tenten gereserveerde plek kreeg aan de oever van de Little Popo Agie rivier.

Vroeg opgestaan om de gestage maar niet zware klim naar Dubois te volbrengen richting Yellowstone Park.Het is warm en er volgt alweer een hele mooie rit door het Wind River indian Reservation.Aan beide zijden van de rivier zijn in prachtige tinten roze,gele,paarse,lichtgroene,rode en in vele schakeringen bruine rotsen,wanden en lagen te zien in de bergen rondom Dubois.Daar tref ik ,in de kerk in het centrum, Tim aan,de Nederlandse afstandsfietser die Ik al vanaf Kentucky op 1- 2 dagen achterstand volg.Dat blijkt uit de logboeken op de gastadressen en uit de verhalen van tegenovergesteld rijdende fietsers op de route.Tim schijnt een vlotte kerel te zijn en zo

Presenteert hij zich ook.In de kerk is nog een Amerikaans echtpaar aanwezig die van het Westen komt en ons dus kunnen informeren over wat ons nog te wachten staat.Paa aangekomen ga ik met Tim naar de rodeo kijken,een evenement die je niet mag missen als je de kans kunt grijpen.Wordt het een cultureel uitje,een braderie of een getreiter van dieren? In een apart sfeertje met het stadion vol cowboys en cowgirls in dito kledij waarbij ik deze keer echt opval met mijn gele fietshesje begroet de gastheer/ presentator van de avond ons en heet ons welkom en zegt dit is rthevreal America waarmee hij denk ik aangeeft het niet zo hoog op te hebben met de Oosterse stedelingen zoals bij ons Groningers en Achterhoekers argwanend kijken naar mensen uit de grachtengordel..Daarna rijdt een vrouw met haar paard een paar rondjes in de arena met in 1 hand de Amerikaanse vlag.Als ze stilstaat posteert ze zich dwars in de arena samen met een andere dame te paard.Ondertussen wordt in de microfoon het nationale anthem gezongen door een schel klinkende vrouwenstem en iedereen staat op met de cowboyhoed in de hand voor de borst.Uiteindelijk gaat de presentator van het evenement voor in het gebed waarbij hij om een zegen vraagt voor het toernooi,voor de organisatoren en de leiders van het land dat ze het land goed besturen waarbij hij bedoelt Amerika weer groot te maken. Het is allemaal welgemeend en je voelt door alles heen hoe trots men is op deze culturele uitingen van de natie.Iedereen voelt zich verbonden met elkaar,God is voor hun karretje gespannen,dus het kan beginnen met het laten zien van de vaardigheden van cowboyland.Op het programma staan lassowerpen,een parcours rijden met scherpe bochten om paaltjes heen in de snelste tijd,bullriding en horse riding,het zo snel mogelijk op de grond krijgen van een rund door het te vatten bij zijn horens en de kop gevolgd door zijn lijf naar beneden te drukken,zoiets als judo met een rund.Het oogt allemaal nogal lomp,maar de mensen zijn enthousiast en het is allicht beter dan stierenvechten met picadores.Eensgezind en vredig eindigt de avond met een flesje en een hot dog.

De volgende morgen maken Tim en ik ons op om te fietsen over de Togwotee Pass, de 2 e hoogste klim van de hele Trail,richting Grand Teton National Park en Yellowstone Park.We verwachten mooie uitzichten,er is geen wolkje aan de lucht.

Wyoming heeft me met zijn authenticiteit, zijn wilde ongerepte natuur, woeste rotsformaties en adembenemende panorama' s,zijn jonge geschiedenis met ondernemende pioniers meer dan verwacht geboeid en ik benieuwd naar de rest van de tocht in Yellowstone en Montana en daarna.