Van Dillon naar de Lolo Pass

Onderweg naar Dillon zie ik op afstand de Beaverhead Rock, door de Shoshonen zo genoemd vanwege zijn gelijkenis op het silhouet van een bever.Ten tijde van de Lewis [e-38] Clark expeditie in 1805 werd deze rots herkend door Sacajawea, een squaw die als gids fungeerde om te bemiddelen in de contacten met de oorspronkelijke bewoners bij het verkennen van het Noordwesten van Amerika.Toen Lewis bevreesd was niet verder te kunnen roeien op de steeds smaller wordende Beaverhead rivier en dacht paarden nodig te hebben om de expeditie te kunnen voortzetten kwam hij in contact met een groep Shoshonen die daar hun kamp hadden opgeslagen.De leider van deze groep bleek toevallig de broer te zijn van Sacajewa.Na jaren van elkaar gescheiden te zijn geweest door een eerdere ontvoering van deze jonge vrouw door een vijandige stam waaruit ze later wist te vluchten was dit een bijzondere miraculeuze en gelukkige ontmoeting die in belangrijke mate heeft bijgedragen aan het welslagen van de ontdekkingsexpeditie. Immers, Lewis [e-38] Clark waren nu verzekerd van op zijn minst 1 bevriende indianenstam in dit nieuwe land waarmee te onderhandelen viel om in het bezit te komen van paarden.

In Dillon streek ik neer op een camping die alleen maar geopend was voor fietsers langs de bestaande trails in de buurt, een zogenaamde cyclist-only-camping waar douchegelegenheid, keukentje met koelkast, electriciteit en toiletten voorzien waren. Op een mooie horizontale grasvlakte ten oosten van de stad kon ik mijn tent plaatsen op een kilometer afstand van van de lokale supermarkten. Er waren een tiental andere fietsers aanwezig en er heerste een ontspannen kameraadschappelijke sfeer. Gelukkig kon ik die avond extra voedsel en drank inslaan om de volgende dag de bijna 100 km lange afstand naar Wisdom, een weg zonder voorzieningen, te overbruggen. Het was bewolkt waardoor de zon minder op de huid brandde en het bleef droog. De heuvels ten noorden en ten zuiden van Dillon vormen het droogste gebied langs de TransAmTrail in Montana. Hier bloeien op de heuvels cactusvijgen , jeneverbesstruiken en snakeweed (een gele asterachtige bloem). Er is weinig tot geen verkeer en ik geniet opnieuw in alle rust van de machtige panorama's. De weg klimt omhoog naar 2060 m door de Badger Pass begroeid met Douglasspar. N a een korte afdaling volgt een nieuwe beklimming naar de Big Hole Pass op 2150 m hoogte. Tussen de beide passen in zijn er bossen met draaiden, een conifeer die lijkt op Europees grenen en waarvan het hout werd gebruikt door de indianen voor het bouwen van hun tipi's. De route levert opnieuw mooi vergezichten op met besneeuwde bergtoppen rondom een enorm uitgestrekt landschap met gras en prairie. Ten zuiden van Wisdom daalt de weg evenwijdig aan de Big Hole rivier door de wijde Big Hole vallei waarvan het grootste gedeelte gecultiveerd is. Onderweg steekt een wolf nog in volle ren op een dertigtal meter van mij vandaan de weg over zonder mij gezien te hebben. Opwindend wel en gelukkig dat ik hem niet raakte.

Gewaarschuwd was ik door de kampeerders in Dillon die door een muggenplaag getroffen waren in Wisdom en onder de bulten hun verhaal deden. De muggen zouden zelfs door de broeken heen prikken en bij het plaatsen van hun tent verkeerden ze in een wolk waarbij het ongedierte zich opdrong tot op de lippen, de mond en de oren. Onvoorstelbaar,zo veel. De kreken rondom Wisdom waren enkele weken daarvoor overstroomd en de middagwarmte was bijna op recordhoogte de laatste tijd. Ergo, ze hebben gelijk gehad en ik besloot na ondervinding toch maar te logeren in het enige motel van het plaatsje met 119 inwoners.

Goed bijgekomen in het motel en voorzien van een extra sterke antimuggenspray gekregen van de hospita, toog ik de volgend emorgen verder naar het noordwesten richting de Chief Joseph Pass. Het was koud, bijna gevroren. Er heerst hier een subalpien klimaat en de laagste temperatuur ooit gemeten hier was - 48 gr. Celsius, in Juli -7 gr.C. Er lag geen sneeuw, een flinke onweersklap vergezelde me bij de start en dat was het dan voor vandaag. Ik heb genoten van een mooie route met gaandeweg meer zonneschijn, niet te warm, licht omhoog met aan het einde 5-6% klimmen naar de grens met Idaho over de Continental Divide en dan meteen weer rechtsaf ,terug naar Montana. De Chief Joseph Pass ligt op 2210 m hoogte. Er loopt een helder kabbelend stroompje en het geheel oogt frisgroen met hoge dennenbomen. Het was aangenaam fietsen.

De pas werd vernoemd naar de Chief van de Nez Perce stam die ten tijde van de vele indianenoorlogen werd achtervolgd door het Amerikaanse leger. In 1877 trokken de indianen over deze pas in de overtuiging dat de oorlog in een rustfase was beland, wat hun toeliet om naar de Big Hole Vallei te trekken naar de bizon jachtgronden en tijd te nemen hun voedselvoorraad aan te vullen en nieuwe boomstammen te zagen voor het bouwen van de wigwams. Op een nacht werden ze compleet verrast door de infanterie van Col. Gibbon en een leger burgervrijwilligers. Deze brutale aanval, t.h.v. de Big Hole National Battlefield Site, staat nu bekend als een van de meest tragische gebeurtenissen in de Nez Perce oorlog, temeer daar deze stam te boek staat als een van oorsprong vredelievende stam.

Nog aangenamer dan het klimmen op de Chief Joseph Pass was de tientallen kilometers lange afdaling, de Bitterroot rivier volgend in zijn vallei, tussen de Bitterroot bergen aan de ene kant en het Sapphire gebergte aan de andere kant. Wat een genot om bij hoge snelheid de wind langs je heen te voelen klapperen, het bochtenwerk meester te zijn en je maar te laten afdalen onderwijl kijkend naar de prachtige omgeving die zich voor je uit ontvouwt. Het viel me tegen dat ik in de buurt van Derby, een leuke saloonstad, op weg naar Hamilton, ingehaald werd door een lawaaierige pickup truck die op mijn hoogte met alle macht optrok, mij in de zwarte rook achterliet en waar de bijrijder mij door het open raam luid toeriep: "Fuck you!". Vaak zijn het aperte Trumpaanhangers met wapperende confederatievlaggen en gemene slogans die zich op deze manier uitlaten. Verreweg de meeste mensen wuiven vriendelijk of laten anderszins met een bemoedigende duim of een licht claxontoets weten dat ze de beladen fietser waarderen.

In Hamilton had ik weer toegang tot het internet en vond ik een plek op de Fairgrounds om mijn tent op te zetten tussen de cottonwoodboompjes (een soort populier), weg van de sproeiinstallaties.

Ik twijfelde of ik de volgende dag zou afreizen naar Missoula, even buiten de TransAm route om. Het is een gezellige universiteitsstad waar het hoofdkwartier staat van de Adventure Cycling Association, een organisatie die het fietsrijden in de USA promoot. Mijn mederijders in Ennis hadden me nl. aangeraden daaraan een bezoekje te brengen. Dat voelde voor hun als een vanzelfsprekendheid. Op het kantoor wordt een foto van je gemaakt die opgehangen wordt aan een muur als een soort Wall of Fame van alle TransAmgangers vanaf het ontstaan van de Trail in 1976 t/m nu en je zou beloond worden met een ijsje. Er zou een reuniesfeer hangen van fietsers die elkaar eerder op de route hebben ontmoet of je zag mensen die vanuit het westen nog maar net aan hun tocht zijn begonnen. Wat ik niet wist is dat het kantoor op zaterdag gesloten was . Ik heb achter het net gevist maar wel Missoula gezien, een aardige stad aan 2 rivieren gelegen.

Na een lekkere warme maaltijd in een fatsoenlijk restaurant nam ik de weg terug om in Lolo af te slaan naar de Lolo Pass in de hoop een overnachtingsgelegenheid te vinden op een camping vlakbij. Gezien de seizoensdrukte en het feit dat het weekend was en de meeste campings in de buurt van Lolo alleen maar plaats hebben gereserveerd voor campers ,duurde het tot zonsondergang voordat ik -off-road- een kampeerplekje kon bezetten op een locatie aan een gravelweg t. h.v. Jack's Saloon. Het was niet duur en ogenschijnlijk rustig gelegen in de natuur. Na het uitsterven van de klanken van de plaatselijke country- en folk band in de saloon tegen middernacht was het nog heerlijk stil en vredig en kon ik tevreden over deze dag naar bed. Morgen klim ik weer stevig op het laatste stukje van de Lolo Pass en verlaat ik Montana.